Redactie Metro Entertainment 1 jul 2018, 19:45

Leestijd: 4 minuten

Franz Ferdinand: Soms moet je luiheid gewoon omarmen

Franz Ferdinand stond dit weekend op het festival Down the Rabbit Hole. Metro België interviewde de Schotse rockband eerder dit jaar over hun laatste album. “Met Always Ascending wilden we het pure geluid laten horen van vijf mensen die samen muziek maken.”

Franz Ferdinands laatste album kwam vijf jaar geleden uit. Toch heeft de Schotse rockband zich de afgelopen jaren geen moment verveeld. Anderhalf jaar lang toerden zanger Alex en zijn team rond de wereld met ‘Right Thoughts, Right Words, Right Action’ en in 2015 werd het album ‘FFS’ geboren, een samenwerking met de Amerikaanse band Sparks. Nu doet frontman Alex Kapranos een boekje open over ‘Always Ascending’.

Op 14 oktober 2016 verscheen het nummer ‘Demagogue’ dat de draak stak met Donald Trump als presidentskandidaat. Hoe snel na zijn woorden ‘grab ‘m by the pussy’ werd dit nummer geschreven?

We hadden drie dagen nodig om ‘Demagogue’ te schrijven en op te nemen. Nog eens drie dagen later brachten we het uit. We wisten dat we snel moesten zijn, omdat Trumps uitspraak enkel relevant is voor die bepaalde periode van de geschiedenis. Op dit moment is het een behoorlijk zieke situatie. Die quote is slechts een glimp ervan, het is veel erger dan dat.

Welk nummer van het album is het meest actueel?

The Academy Award’, zonder twijfel. De plaat gaat over het feit dat we allemaal overal een camera meedragen. We filmen onze levens, maar enkel de goede tijden komen in beeld. Als ik ‘The Academy Award of good times goes to you’ zing, gaat dat over de prijs voor je uitvoering van een goede tijd, niet over de goede tijd zelf.

Het nummer ‘Always Ascending’ bijt de spits af. Volgens mij gaat het over een moeilijke liefde die uiteindelijk de moeite waard blijkt. Is dat de kernboodschap die je aan je fans wilde overbrengen?

Wat de oorspronkelijke bedoeling van een muzikant ook is, mensen passen een tekst altijd toe op hun eigen leven. Stel dat we allebei naar een plaat van Leonard Cohen luisteren, dan interpreteer jij die anders dan ik. Dat is een goede lyric voor mij. ‘Always Ascending’ gaat voor mij over de zoektocht naar vrijlating en verlichting. Je kan het dus zeker met een liefdesbreuk vergelijken.

Wie of wat was je inspiratie voor het nummer ‘Lazy Boy’?

“Heel eerlijk: dat is een autobiografisch nummer. Ik lag in bed te na te denken over mijn eigen luidheid. Pas op, ik geniet ervan om hard werken, maar ik vind het ook heerlijk om lui te zijn. Soms moet je luiheid gewoon omarmen en je daar vooral niet schuldig over voelen. Als ik lui ben, dan bevrijd ik de denkprocessen in mijn hoofd en ben ik op mijn creatiefst. Dan wordt alles logisch.”

In ‘Lois Lane’ moedig je vrouwen aan om de wereld te veranderen, wat hen gelukkig kan maken. In ‘No You Girls’ (2009) klinkt het: ‘Dirty boys will never care how the girl feels’. Bespeur ik daar een vleugje feminisme?

Vroeger had ik mezelf een feminist genoemd, maar nu vind ik het een te groot etiket. Er is een verschil is tussen sympathisanten van het feminisme en de feministen zelf. Ik leg het altijd zo uit: stel dat er plots een vuurtje ontstaat, dan zou ik de brand met water proberen blussen. Noem ik mezelf dan een brandweerman? Nee, ik heb gewoon op die situatie gereageerd. Ik ben dus onbeslist. Het belangrijkste is dat de huidige wereld nood heeft aan het feminisme.

In de tweede helft van het nummer ‘Feel the Love Go’ komt plotseling een saxofoon op de proppen. Vanwaar die verrassing?

Toen we het album schreven, wilden we dat elk nummer bij de luisteraars minstens één keer een ‘WTF’-moment zou oproepen, zodat ze denken: What the fuck was that? In ‘Always Ascending’ is dat wanneer de intro onverwachts naar een soort dansnummer omslaat en in ‘Feel the Love Go’ dus bij de saxofoon. Terry Edwards was de saxofonist van dienst, een geweldige muzikant.

Tenslotte zeg je in ‘Finally’: ‘Finally, I found my people, found the people who are meant to be found by me’. Zit de nieuwe groepssamenstelling van Franz Ferdinand daar voor iets tussen?

Bij het schrijven van ‘Finally’, dachten Bob (de bassist, red.) en ik aan een vriend van ons die homoseksueel is. We leerden hem jaren geleden op de muziekscene van Glasgow kennen, toen hij nog niet uit de kast was gekomen. Hij groeide op in een behoorlijk ruig deel van de stad, waardoor het voor hem niet evident was om zich te outen. Nu woont hij in Los Angeles. Toen we hem daar een bezoek brachten, werd ons één ding meteen duidelijk: hij heeft zijn plek gevonden. Hij heeft de mensen gevonden bij wie hij zich thuis voelt. En dat is het mooiste wat je in het leven kan overkomen.