Bregje Simons Entertainment 30 nov 2017, 07:42

Leestijd: 5 minuten

Danny Ghosen: Ik was niet altijd even welkom

In de serie Danny Demonstreert volgt journalist en presentator Danny Ghosen vier radicale protestbewegingen. „Ik wist soms echt niet wat ik zag’’, bekent hij.

Van extreemrechts tot hardcore dierenactivisten en van neonazi’s tot vrijheidsstrijders: overal ter wereld gaan mensen de straat op om te protesteren. Ghosen leert de actievoerders beter kennen, zoekt uit wat hen motiveert en hoe ver ze gaan om hun idealen te verwezenlijken. „Het was soms best zwaar, maar dat levert mooie en eerlijke televisie op’’, zegt Ghosen, die onder meer in Nederland, Duitsland, Groot-Brittannië en Amerika mee de straat op ging. Vanaf eind november komt Danny Demonstreert op de buis.

Waarom de straat op?

Waarom wilde je deze serie maken?

Er gebeurt van alles en nog wat in de wereld. In Amerika werd er gedemonstreerd tegen Trump nog voor hij president werd. In Nederland valt het nu wel mee, maar in de rest van de wereld vinden geregeld demonstraties plaats. Ik dacht: misschien moeten we eens kijken waarom mensen overal de straat opgaan, dat kan een mooi programma worden. Ik liep met de demonstraties mee omdat ik benieuwd was wat mensen drijft: wie of wat maakt ze zo boos en hoe ver gaan ze om te bereiken wat zij in hun hoofd hebben?

Wat kwam je zoal tegen tijdens die demonstraties?

Ik heb meegelopen met twee linkse en twee rechtse groepen. In Amerika was ik bij demonstraties van de Freedom Fighters. Dat is een groep die zich verzameld heeft tegen Trump en de white supremacy. We werden daar constant in de gaten gehouden door politie en ik kan je een ding vertellen: dat is echt angstaanjagend. In Nederland liep ik mee met de actievoerders van Animal Rights die voor dierenrechten strijden. De Identitäre Bewegung in Duitsland is tegen islamitisering en massamigratie. Zij gingen zelfs de zee op om schepen te stoppen die vluchtelingen redden. Ik was daar niet bepaald welkom, ik kon niet eens met ze praten want ze reageerden gewoon niet. Zij verafschuwden mij echt, net als de demonstranten van het extreemrechtste Britain First in Groot-Brittannië. Dat was een hele bijzondere groep moet ik je zeggen…

Hoezo bijzonder?

Britain First is een politieke beweging die wordt gerund door Jayda en Paul, maar heeft geen enkele zetel in een overheidsorgaan. Zij en hun aanhang vrezen voor de islamisering van hun land. Zij hebben allerlei manieren ontwikkeld om moslims te bevechten en alles wat met de islam te maken heeft. Ik vond dat wel een van de heftigste groepen, ze zijn heel radicaal in hun gedachten en hoe ze dat uiten naar moslims toe. Ze stormen moskeeën binnen en confronteren de imam, restaurants die halalvlees verkopen worden keihard aangepakt; ik wist echt niet wat ik zag. Toen ik ze voor het eerst online zag, vond ik het al een heftige groep, maar de werkelijkheid was nog veel heftiger. Toen ik Jayda sprak, dacht zij: ik praat met een Danny dus dat zal allemaal wel goed zijn, maar toen ik daar aankwam, waren ze echt in shock. ‘Is dat Danny? Hij ziet eruit als een Hassan!’, dus werden we weggestuurd. Mijn collega moest benadrukken dat we een afspraak met haar hadden gemaakt en dat ik de beweging voor mijn serie graag wilde vastleggen. Na bemiddeling door mijn team was Jayda toch bereid om mij een kans te geven. Maar dat vond ik wel heftig, want ik werd gewoon afgewezen omdat ze dachten dat ik een moslim was, terwijl ik dat helemaal niet ben. Het was echt heel bizar. Ik ben een journalist, het maakt toch helemaal niet uit wat mijn achtergrond of mijn geloof is?

Een baard en zwart haar

Hoe moeilijk is het dan om mee te lopen met zo’n demonstratie terwijl je ook je eigen idealen hebt?

Op zich viel dat wel mee, maar in Manchester ben ik uit de demo uitgestapt. Wat ze riepen sloeg nergens op. Het was een mulitcultiwijk, iedereen stond langs de kant van de weg te kijken van what the fuck is dit. Op een gegeven moment schaamde ik me zo erg dat ik meeliep. Bovendien werd ik van beide kanten raar aangekeken: de moslims langs de weg dachten: hij heeft een baard en zwart haar, hij is een Arabier dus waarom loopt hij tussen die gekke Engelsen? En de Engelsen dachten: waarom loopt hij met ons mee? Hij ziet er islamitisch uit.

Is het lastig om je objectiviteit te behouden als journalist in zulke situaties?

Nee, niet echt, want ik moet zeggen dat ik soms zelfs medelijden heb met mensen die zo kortzichtig zijn. Ik wilde graag in beeld brengen wat er schuilgaat achter demonstraties en dat was een zware operatie, maar dat is de werkelijkheid die ik als journalist hoor over te brengen.

Liever geen flauwe dingen

Heb je daarom al meer van deze maatschappelijke programma’s gemaakt?

Ja, ik vind het leuk om dat soort verhalen te vertellen. Ik ben oprecht geïnteresseerd in mensen en vind zulke onderwerpen ook echt interessant. Daar haal ik mijn kracht en energie vandaan om door te gaan. En ja weet je, ik vind maatschappelijke programma’s belangrijker dan flauwe dingen.

Je hebt al veel zware kost gemaakt, maar je gaat dus niet iets vrolijkers maken?

Dat wordt me wel vaker gevraagd, maar dat kan ik echt niet. Als ik iets moet doen wat ik niet leuk vind, doe ik het met tegenzin. Commerciële programma’s of feelgooddingen zijn niets voor mij. Ik wil echt programma’s maken waarmee ik anderen ergens van bewust kan maken, dat vind ik belangrijk.

‘Danny Demonstreert’ is van 30 november tot 21 december te zien op NPO 3 (21.20 uur).