Mario Wisse Entertainment 8 jun 2017, 08:40

Leestijd: 4 minuten

Violiste kruipt uit dal na diefstal grote liefde

Als ze 6 jaar is krijgt Min Kym een goedkoop kinderviooltje van haar ouders. Een jaar later is ze de jongste student ooit op een prestigieuze muziekopleiding in Londen. Op haar elfde wint ze haar eerste internationale prijs. Haar wereld stort in als haar grote liefde, een Stradivarius uit 1696, wordt gestolen terwijl ze even een broodje zit te eten op een treinstation.

Behalve een financiële, de viool is 1,5 miljoen euro waard, is het een emotionele klap die Min Kym nauwelijks te boven komt. De politie vindt de viool pas na drie jaar terug, maar de verzekering heeft al uitgekeerd en omdat ze te laag verzekerd was heeft Min Kym niet genoeg geld om hem terug te kopen. Ter verwerking besluit ze een boek te schrijven: Verloren – Een wonderkind zonder instrument.

Je ging vioolspelen omdat je je stierlijk verveelde tijdens het samen met je moeder wachten tot je zus klaar was met muziekles. Voelt je carrière een beetje als toeval?
Eigenlijk wel. Toen ik het boek schreef herleefde ik mijn leven een beetje en er bleek vaker sprake te zijn geweest van toeval of mazzel. Zo ben ik als jong meisje tegen geweldige leraren aangelopen. Ik had dan ook altijd enorm veel zin in vioolles. De leraren vertelden me altijd waar de stukken die ik leerde over gingen. Daar ging ik helemaal in op.

In je puberteit waren leeftijdsgenoten bezig met popmuziek en jongens, terwijl jij helemaal opging in muziek. Hoe was dat?
Ik was verliefd op de Vierde Symphonie van Beethoven en op Bach, haha. In de wereld waarin ik mij bewoog liepen natuurlijk veel volwassenen rond en op die muziekopleiding zat ik tussen de jongeren die ook allemaal opgingen in hun instrumenten. Maar ik ging ook naar een normale school, hoor. Daar sprak ik over andere dingen, zoals de tv-programma’s waar ik gek op was. Ik wilde niet anders zijn, zoals de meeste kinderen dat niet willen. Ik had het op die normale school dus eigenlijk nooit over mijn muziek.

Kun je de relatie met je viool beschrijven?
Het is een deel van mij. Het komt tot leven, want het heeft een identiteit en een ziel. De taak van degene die het instrument bespeelt is om het zo goed mogelijk te leren kennen.

Hoe waren de eerste dagen nadat je je Stradivarius was kwijtgeraakt?
Vreselijk. Nooit heb ik een halve seconde gedacht dat mijn instrument en ik ooit uitelkaar zouden gaan, deze verbintenis was voor de rest van ons leven. Ik bracht meer tijd door met mijn Stradivarius dan met wie of wat ook: ik oefende ermee, ik gaf er concerten mee, ik reisde ermee. Tot die inkzwarte dag. In shock was ik. Alles waar ik voor had geleefd was weg.

‘Koop je toch gewoon een andere viool’, zeggen mensen die niets van topviolen en topviolisten weten.
Begrijp ik. Het is misschien nog het best te vergelijken met een jockey die zijn paard kwijtraakt. Die heeft ook jaren geïnvesteerd in de ontwikkeling van de relatie met zijn paard. Iedereen die weleens ergens heel veel tijd in heeft gestopt om een bepaald niveau te bereiken zal er iets van herkennen. Toen de viool niet werd teruggevonden, moest ik bij nul beginnen.

Wat ik niet begrijp wanneer ik je boek lees is waarom musici met instrumenten van anderhalf miljoen op straat rondlopen.
Ik snap dat het bizar klinkt, maar wat is het alternatief? Je hebt je instrument elke dag nodig. Het is zoals het is. Alle musici doen het.

Hoe kwam je op het idee om een boek te schrijven over je leven en je gestolen viool?
Dat gebeurde toen ik in de National Gallery in Londen naar het schilderij Long Grass With Butterflies van Vincent van Gogh stond te kijken. De kracht van dat schilderij zorgde ervoor dat ik in snikken uitbarstte. Ik schaamde me kapot. Maar het schilderij is fantastisch, zo levendig. Van Gogh schilderde het in de laatste weken van zijn leven, hij lag in een sanatorium, zonder zonder perspectief, maar het spat van het doek af. ‘Ik kan dit’, realiseerde ik mij toen. Ik moet door.

Op welke viool speel je nu?
Op een Amati. En Amati was de leraar van Stradivarius, dus er is een connectie. Eerst kocht ik een andere prachtige viool waar ik geen emotionele band mee. Het is net als met relaties tussen mensen; het kan er op papier allemaal prachtig uitzien maar als er geen chemie is werkt het niet. Met deze Amati heb ik dat wél. Het is niet hetzelfde als met de gestolen Stradivarius, maar de Amati leert me elke dag hoe ik hem moet bespelen en we halen inmiddels het beste uit elkaar. Daardoor heb ik een nieuw leven gekregen en ben ik weer blij.

Min Kym, Verloren – Een wonderkind zonder instrument. Prijs: 19,99 euro. Bijbehorend album heet Gone (16,99 euro), de muzikale begeleiding bij haar boek, uiteraard gespeeld door Min Kym zelf.