Erik Jonk Entertainment 22 mei 2017, 20:47

Leestijd: 4 minuten

‘Eeuwige’ roem door paar tellen festivalscherm

Vlaamse Jason werd gevangen door de festivalcamera. En wat er toen gebeurde…

Een gelukzalige blik, een onvermijdelijk zwaaiende hand of gekke bek en hup, de volgende. Zo gaat het met de grote stroom toeschouwers die enkele seconden op een videoscherm van een festival verschijnt. Hoe anders was dat op vrijdag 2 juli 2010 tijdens het Editorsconcert op Rock Werchter in België, het festival waar jaarlijks vele duizenden Nederlanders neerstrijken.

Het ging om hem…

Daar werd Jason Callewaert uit Gent, 26 nu, meerdere keren door de festivalcamera gevangen. Met gesloten ogen zong hij vol overgave mee met No Sound But The Wind. De camera bleef shots maken en na drie keer begonnen de tienduizenden op ‘de festivalwei’ – zo noemen de Belgen dat – te applaudisseren en te juichen. Zanger Tom Smith keek wat niet begrijpend, Callewaert ook. Tot de fan zag wat de menigte zo mooi vond: het ging om hém. Een wat zenuwachtige lach verscheen op zijn gezicht.

„Het was een momentopname, maar zo stond ik tijdens het hele concert”, blikt Callewaert bijna zeven jaar later terug. „Ik ga dan mijn eigen wereld in en laat even niets anders bestaan dan de connectie tussen de muziek en mij. Toen ik de beelden door had moest ik lachen ja, ik voelde me ook een beetje betrapt. Zo van ‘oeps’. Maar ik hield me vervolgens niet in hoor.” Dat blijkt wel uit het laatste stuk van het volgende filmpje, dat inmiddels ruim 5 miljoen keer bekeken is.

Herkenning tijdens de volgende twee Werchterdagen volgde. Callewaert kreeg drankjes aangeboden en werd aangesproken. „Een meisje kwam naar me toe en zei ‘mag ik U een kus op uw kaak geven? Ik moet dat doen voor mijn vriendin’. Van de impact had ik nog geen idee. In het weekend had tv-zender Canvas een item over me gemaakt, kwam ik achter. Toen ik maandag naar huis ging belde radiostation Studio Brussel en sms’jes stroomden binnen. Een week later waren er ook al vier kranten gepasseerd, nog een tv-zender en werd ik op een volgend festival overal aangeklampt. Ik vond dat hallucinerend.”

Clip Werchterversie

Niet alleen de media had Callewaert aan de lijn, maar ook Editors’ platenmaatschappij PIAS. Hij kreeg de vraag of zijn beelden in een clip van de band mochten worden gebruikt, een clip van de Werchterversie van No Sound But The Wind. „Men vroeg me toestemming. Dat heb ik geapprecieerd, maar het was volledig overbodig. Bij de ticketvoorwaarden van Werchter staat dat je op beeld kunt worden vastgelegd en dat dat kan worden gebruikt voor commerciële doeleinden. Bezwaar had ik natuurlijk sowieso niet. Het was in het belang van mijn favoriete groep.”

Ongeveer twee jaar heeft de aandacht op wat voor manieren dan ook geduurd. Later werd hij nog opgenomen in een boek over 40 jaar Rock Werchter. ‘Uit volle borst’ heet het hoofdstuk en kwamen de YouTubegetallen dus in de miljoenen. Bescheiden zegt hij echter: „Ik ben er per ongeluk uitgepikt en ben ervan overtuigd dat het zoveel andere Editorsfans hadden kunnen zijn. Die gaan net zo hard op de muziek als ik.”

De liefde voor Editors

Editors is Callewaerts favoriete band van dit millennium. Hij zag ze nu 33 keer, in zeven landen. „Het gaat me vooral om de energie van de live-optredens. Ik zag ze op 15-jarige leeftijd voor het eerst, ook op Werchter. Ik kende Editors in 2006 niet en doorbraakhit Papillon was nog niet uit. Halverwege de wei werd ik weggeblazen, ik had nog nooit zoiets gezien. De vierde keer, in Gent, was ik om. Bij het nummer Escape The Nest gaf Editors het publiek het gevoel alsof ze luisterden naar het allerlaatste nummer dat ze ooit zouden horen. Daar slaagt de bands steeds opnieuw in.”

Callewaert ontmoette de band later in het jaar, toen zij optraden tijdens het Belgische Sportgala. De bandleden vroegen naar de gevolgen van het gebeuren op Werchter. „Ze waren onder de indruk van de impact.” Callewaert, nu zelf in de muziekbusiness actief als tourmanager en backliner van verschillende artiesten: „Ik had ze ook al ontmoet en later nog vaker, maar het is altijd kort. Bijvoorbeeld voor het signeren van een nieuw album. Vrienden zijn we niet en we praten niet over vrouw en kinderen. Dat zou ik ook niet willen. Ze weten wie ik ben en zeggen vriendelijk hallo.”

Ook het Belgische tv-station Canvas besteedde destijds aandacht aan Jason Callewaert. Hier is hij helemáál mooi in beeld.