Erik Jonk Entertainment 21 dec 2016, 16:44

Leestijd: 8 minuten

Finalisten van Expeditie Robinson blikken terug

Bertie, Dio, Thomas. De finalisten van Expeditie Robinson blikken terug op hun tv-avontuur.

De winnaar van Expeditie Robinson 2016 wordt donderdagavond bekend. Wie als beste de proeven en ontberingen op de Filipijnse Caramoan Eilanden heeft doorstaan, zien we op RTL 5, de zender die telkens 1 miljoen mensen naar hitte, honger, naaistreken en tropische regens trok. Drie BN’ers gaan de laatste strijd aan: boerin Bertie Steur, rapper Dio en ex-wielrenner Thomas Dekker. Eerstgenoemde leefde bijna een maand in afzondering op afvallerseiland, Dio en Thomas doorstonden proef na proef. De drie kwamen deze week nog eens samen in bar Amsterdam Roest.

Voor de buis

Hoe was het om de expeditie terug te zien?

Bertie: Voor mij was er een hele hoop nieuw, haha.

Dio: Heel leuk. Ik maak er elke week een heel kijkfeest van, met vrienden. Ik ben vooral steeds benieuwd wat de montage ervan gemaakt heeft.

Thomas: Ik heb eerlijk gezegd maar drie afleveringen gezien. Niet dat ik op de bank hing en wat anders keek, hoor, maar er kwam nog een boek tussendoor (zijn spraakmakende Mijn Gevecht kwam onlangs uit, red.). De finale kijk ik wel, in Amsterdam, met Dio, Jessie Vuijk en Anna Nooshin. Ik ging nogal geruisloos door het begin van de serie zag ik, dat was niet echt boeiend, hè?

Lang van huis

Wat heb je van Expeditie Robinson geleerd?

Bertie, na lang nadenken: Niet zoveel, volgens mij. Misschien dat het me meeviel dat ik zo lang weg kan zijn van huis.

Thomas: Was het maar zo’n feest dat ik iets geleerd had, haha. Nee, ik vond het meer bijzonder om mee te maken als je uit zo’n snelle wereld komt als ik. Ik zat er steeds maar te denken dat het EK voetbal en de Tour de France aan de gang was. Nee, mijn leven is niet drastisch veranderd.

Dio: Ik heb geleerd om over te geven, maar niet in fysieke zin. Ik wilde altijd weten hoe dingen zouden verlopen. Ook in het spel heb ik dingen heel erg naar mijn hand proberen te zetten, maar het is zo onvoorspelbaar. Je weet niet wie wanneer wat doet, niet wanneer je regen kunt verwachten. We moesten het ermee doen en zo heb ik leren accepteren.

Het moment dat Dio ontdekt wie zijn finaletegenstanders zijn:

https://www.youtube.com/watch?v=Ih17RkoM5WU

Weer een uitdaging

Zou je het nog een keer kunnen of eens maar nooit meer?

Dio: Ik vind het programma fantastisch en ik denk dat je elk jaar een heel andere expeditie hebt. Ik zou het wel weer een uitdaging vinden en een kans met beide handen aangrijpen. Leuk vond ik het desondanks niet, wel bijzonder. Op tv zie ik nu een soort vakantiefilmpje, maar het was echt zwaar.

Bertie: Ik zou het wel weer leuk vinden, hoor, ik stond er toch anders in dan anderen. Natuurlijk heb ik momenten gehad dat ik dacht ‘goh, ik zou wel naar huis willen’. Maar dan dacht ik: het is wel rustig hier, dat vind ik lekker.

Thomas: Eens maar nooit meer, ik vond het echt heel zwaar. Ik heb het met wielrennen best zwaar gehad, maar dat was niet te vergelijken met dit. De expeditie is wachten op een proef, eten zoeken en honger hebben.

Snel weer gewend

Ben je voedsel meer gaan waarderen?

Thomas: In het begin was ik er heel erg op gefocust, maar je maag is na die weken nog klein. Je bent dus zo vol. Maar we zijn mensen, dus je vervalt snel in oude patronen. Ook aan je mobieltje ben je weer snel gewend.

Dio: Ja, maar ik moet ook eerlijk zeggen dat dat eenmaal thuis snel vervliegt. Weinig eten is moeilijk, dus wat eten hebben maakt gelukkig. Maar hier ebt het weer weg.

Bertie: Omdat ik voedsel verbouw, weet ik wat eraan voorafgaat, dus ik waardeer het sowieso. Thuis was het fijn dat je weet dat je gewoon even naar de supermarkt kunt lopen. Dat is toch anders dan dat je maar moet hopen dat er wat te eten is. Toch vond ik het net als Dio snel weer normaal.

Het ging niet allemaal even netjes…

https://www.youtube.com/watch?v=E_H4t9D11x0

Kokos in de ban

Is er iets dat je nu nooit meer zult eten?

Bertie: Kokos. Een Bounty is helemaal oké, maar gewoon kokos… Nee, dat kreeg ik niet weg.

Dio: Ik sluit me aan. Ik kon op z’n tijd nog wel genieten van zo’n lekker stukkie kokos, maar rauw wil ik het nu niet meer. Dingen als cassave en banaan waren trouwens prima te doen.

Bertie: Ja, van die cassave heb ik een soort frites kunnen maken.

Thomas: Ik dacht ook kokos. Maar als er nu een bonbonnetje voorbijkomt met wat kokos erin, dan eet ik hem gewoon op, hoor.

Iets anders doen

Had je achteraf iets anders gedaan? Bertie, jij bijvoorbeeld niet meer afhaken op dag één?

Nee, want dit was voor mij de ideale expeditie. Leven in een groep vol snode plannen, dat is niet zo mijn ding.

Dio, had jij het spel misschien wat minder strategisch of fel aangepakt?

Dio: Nee, dit had ik bepaald voordat ik hierheen ging en daar heb ik mezelf aan gehouden. Misschien had ik iets creatiever moeten zijn bij productieve klussen, maar ik heb het inzicht bij dingen bouwen niet.

Thomas, had jij wat minder netjes in het spel willen zijn?

Thomas: Nee, hoor, ik wilde het zo spelen. De makers hadden er aan het einde nog iéts uit kunnen pikken, toen Bertie op haar strepen ging staan omdat ik een proefafspraak niet wilde nakomen. Ik had het die ochtend al met haar besproken, dus het is wat anders en handig uitgezonden. Ik ging Expeditie Robinson heel rustig in en daar ben ik tevreden over. Ik nam het spelletje niet zo serieus en ben daarmee wel ver gekomen. Natuurlijk deed ik wel mijn best.

Plotselinge vrienden

Wat had je nóóit verwacht?

Thomas: Voor mij geen verrassingen, eerlijk gezegd. Ik had ook wel verwacht dat ik het lang zou kunnen volhouden.

Bertie: Dat ik mensen als JayJay Boske en Elle van Rijn ben tegengekomen die ik onverwacht als vrienden ben gaan beschouwen. Die strijd die JayJay op het andere eiland voerde had ik helemaal niet meegekregen. Op afvallerseiland was hij relaxed.

Dio: Dat Thomas terugkwam in de laatste aflevering, haha. En Bertie al helemaal niet.

Bertie: Ik dacht op afvallerseiland ook echt dat ik me bij een eventuele terugkomst opnieuw zou moeten voorstellen.

De belangrijkste proef voor Thomas Dekker:

https://www.youtube.com/watch?v=v6iCcEVHIi8

Wie gaat er winnen?

Leefden de mensen op straat mee?

Dio: Heel erg. Maar amper inhoudelijk, terwijl ik dat wel had verwacht omdat ik het spel hard heb gespeeld. Iedereen vraagt vooral wie er gaat winnen. Om dat te weten te komen, is men bereid me wodka te geven en meer dan eentje.

Bertie: In mijn dorp niet, hoor, af en toe slechts. Pas toen ik in de halve finale zat, kwamen meerdere mensen op me af om te zeggen dat ze het spannend vinden. Ze kennen me natuurlijk al jaren, dus ze hielden zich rustig. Nu worden ze aardig enthousiast.

Thomas: Ja, ik vind het bijzonder hoeveel mensen kijken, van jong tot oud, en hoe fanatiek kijkers zijn. Ik kreeg ook steeds de vraag wie er gewonnen heeft. Mensen begonnen op straat of in de kroeg veel vaker over Expeditie Robinson dan over mijn boek; maar ja, de tegenstanders van het boek die zeggen toch niets tegen me.

De gemiddelde kijker ‘is voor’ Bertie. Snappen jullie dat?

Thomas: Ja, hoor, lekker gewoon, typisch Nederlands en Bertie speelt het goed.

Dio: Natuurlijk. Kijkers zullen voor zichzelf willen verantwoorden dat ze voor de goede zijn. Op die eerste dag dat ik haar leerde kennen, had ik wel zoiets van ‘wow’. Bertie heeft iets goeds om zich heen hangen. Door mijn spel heb ik Expeditie Robinson hopelijk een beetje interessant kunnen maken.

Bertie: Nou, dat is je gelukt.

Dio: Als ik toch niet had lopen rellen, haha.

Bertie: Dan was het maar een saaie bedoening geweest. Dat de kijker sympathie voor me kreeg, zag ik op Twitter en Facebook ook wel. Maar ja, ik was daar maar een beetje aan het survivallen. Ik ben zo uit de klei getrokken en daar neergezet, misschien waardeert men dat.

Volhouden

Wat lijkt je zwaarder: proef na proef spelen in een groep, of bijna een maand wachten op een eiland met niets?

Thomas: Ik denk dat Dio en ik het niet op afvallerseiland hadden volgehouden en dat Bertie het niet op ons eiland had volgehouden.

Dio: Ik had afvallerseiland niet aangekund. Ik zou het wel geprobeerd hebben, maar ik denk dat ik enorm chagrijnig was geworden. Aan de andere kant: wij hadden het mentaal misschien zwaarder, dat vreet ook energie. Hm, ik kan het niet zeggen.

Bertie: De proeven zou ik doorstaan, maar de groep lijkt me zwaar. Op afvallerseiland had ik één proef, vechten tegen verveling. Opgeven vond ik echter te gemakkelijk. Dan liever daar. Mensen die naar afvallerseiland kwamen waren stuk voor stuk allemaal gestrest. Dan dacht ik: wow, het is daar bepaald geen feest.