Mario Wisse Entertainment 24 nov 2016, 07:35

Leestijd: 2 minuten

Maakster Emma Wil Leven over de impact van haar docu

Documentairemaakster Jessica Villerius over Emma Wil Leven, de documentaire die dinsdagavond iedereen overdonderde.

Jessica Villerius heeft haar telefoon al drie keer op moeten laden vandaag, zo veel reacties krijgt de maakster van Emma Wil Leven de dag na de uitzending binnen. De BNN-documentaire over de 18-jarige Emma, die een bikkelharde en uiteindelijk vergeefse strijd voert tegen anorexia, hakte er dinsdagavond bij veel van de 651.000 kijkers in. Twitter ontplofte. Metro belde ‘the day after’ met de geprezen documentairemaakster.

Hebben de reacties je verbaasd?
Ik had het gehoopt en beetje voorzien, omdat ik weet wat het onderwerp los kan maken. Maar ik ben dankbaar en ontroerd door alle prachtige berichten die mijn kant opkomen. Iedereen is positief overdonderd.

Welke reactie blijft je bij?
Wat ik het belangrijkst vind is het begrip. Anorexia lijkt eindelijk als een ziekte te worden gezien en niet als een keuze. Emma laat natuurlijk heel goed zien dat ze heel graag wil, maar dat het haar niet lukt. Ik krijg zó veel reacties van mensen zeggen: nu snap ik pas dat het ook te maken heeft met angst en controle, en dat het geen kwestie is van niet willen maar van niet kunnen. Nu begrijpen ze pas ook hoe eenzaam anorexia-patiënten zich voelen. Daardoor gaan die mensen nu anders naar hun buurmeisje of klasgenootje kijken.

Hoe is het om een documentaire te maken over iemand die je helemaal niet kent?
Het gekke is: ik heb het gevoel dat ik Emma heel goed ken, terwijl ik nog nooit haar hand heb vastgehouden. Omdat ik het met dagboeken, foto’s, video’s en gesprekken met ouders, vriendinnen en artsen moest doen, is de documentaire geworden hoe-ie geworden is. Juist omdat ik haar door mijn ogen heb laten zien en ik vond dat mensen haar zo moesten leren kennen. Trouwens, als ik haar echt had gekend zou ik deze film niet hebben gemaakt, denk ik.

Heeft het feit dat je zelf anorexia hebt gehad geholpen bij het maken of maakte het dat juist ingewikkeld?
De ene keer hielp het en de andere keer zat het in de weg, denk ik. Maar dat vind ik een mooie dans. Dan moet je er echt moeite voor doen. Bij mijn mooiste films heb ik veel tranen gelaten. Als het proces op die manier verloopt, weet ik dat de boodschap gaat overkomen. Want dan komt het echt uit mijn tenen en durf ik er meer risico in te leggen.

Aan het eind van het gesprek: „Wat er nu gebeurd is wat Emma zo graag wilde, gezien en gedragen worden. Nu wordt ze door heel Nederland gedragen. Verschrikkelijk dat ze dat niet meer meekrijgt. Maar nu dient het weer een ander doel, denk ik. Hopelijk voelen mensen die anorexia hebben, en dat zijn er veel, zich geroepen om terug te gaan vechten. En dan hoop ik dat het voor hen wél op tijd is.”