Erik Jonk Entertainment 30 jan 2015, 15:05

Leestijd: 4 minuten

Musical Onder de Groene Hemel leuk voor iedereen

Recensie: Onder de Groene Hemel. • Genre: musical. • Van: Bos Theaterproducties. • Gezien: première donderdag 29 januari, Stadsschouwburg Haarlem. • Beoordeling: 4 uit 5.

Als hippies de totale vrijheid over kunst, seks en wat al niet meer verkondigen, terwijl op de redactie van het NOS Journaal totaal andere zaken gaande waren, dat was donderdagavond de realiteit tijdens de première van de musical Onder de Groene Hemel. De uitverkochte zaal had geen idee ‘van Hilversum’. Mobiele telefoons bestonden niet in 1969 kregen we mee, dus uitzetten alstjeblieft.

Werkschuw tuig

Wat we wel meekregen: een zeer fijne en kleurrijke nieuw geschreven musical over de belangrijkste hippietijd in Amsterdam. De hoofdstad was enkele jaren het magische centrum van de wereld, zo vonden velen. Anderen vonden Amsterdam en specifiek het Vondelpark vol langharig werkschuw tuig vooral een poel des verderfs.

Luidkeels protest

Scriptschrijver en regisseur Koen van Dijk neemt ons, met muziek uit het omvangrijke oeuvre van de op de première aanwezige Boudewijn de Groot, mee naar die interessante hippieperiode. Een tijd waarin net als nu met afschuw naar financiële grootmachten werd gekeken, waarin luidkeels, vaak en met creatieve bordteksten (‘baas in eigen buik’) werd geprotesteerd en waarin het ene idee na het andere idee uit de breinen van dat werkschuwe tuig kwam.

Tuintje op autodak

De elektrische auto? De biologisch dynamische boerderij? Ze werden voor het eerst genoemd in die roemruchte hippietijd. Maar ook ideeën die totaal niet van de grond kwamen, zoals tuintjes op autodaken. Koen van Dijk heeft er een prachtverhaal van gemaakt, dat ook voor de jonge musicalganger interessant kan zijn. Dit in combinatie met de songs en teksten van Boudenwijn de Groot, maakt Onder de Groene Hemel tot een heerlijk avondje uit voor iedereen.

Malle Babbe

De Groots werk kwam vooral uit de koker van Lennaert Nijgh, de Haarlemmer die op de premièredag in eigen stad 70 jaar geworden zou zijn. Hun muziek (met ook door anderen gebrachte liedjes als Malle Babbe en het in deze show uitstekende Pastorale) werd bewerkt door Jeroen Sleyfer. De muzikaal leider heeft er soms steviger 2015-versies van gemaakt (zoals Welterusten, Meneer de President en dat werkt prima) en houdt het op de juiste momenten klein. Verdronken Vlinder is zo’n voorbeeld, ingetogen op akoestische gitaar gebracht door de sterke Hanneke Last (eerder te zien in Hij Gelooft In Mij).

Lees ook: René van Kooten had best een hippie willen zijn.

Onder de Groene Hemel draait om Jimmy, een hoofdrol voor de op het oog makkelijk spelende en zingende René van Kooten. Hij beweegt telkens als een soort geest over het podium omdat hij nog geboren moet worden uit hippie Berend (Thomas Cammaert) en gymnasiummeisje Barbara (Sophie Veldhuizen). Van Kooten neemt ondertussen tal van kleine rolletjes op zich, van onderwijzer tot apotheker. Dat zou vervelend of verwarrend kunnen uitpakken, maar dat doet het niet.

Julia Bloem

Cammaert en Veldhuizen hebben de werkelijke hoofdrollen, als je de 2,5 uur durende voorstelling hebt gezien. Zij springen met hun frisse spel en zang ook het meest in het oog, naast de eerder genoeme uitstekende Hanneke Last als de ultieme vrijgevochten hippie Julia Bloem. Vooral heel leuk is dat Boudewijn de Groots zoon Marcel met gitaar in de band op de bühne meespeelt.

Tegengeluid

Barbara’s vrome ouders zorgen voor het tegengeluid van de hippie-idealen. Dat doen Jan Elbertse en Annie-Mieke ‘Kinderen Geen Bezwaar’ Ruyten ontzettend grappig. Dat Elbertse met zijn perfecte timing een dergelijke rol aan kan (‘mochten we ooit in de crisis belanden, dan zijn de banken onze redding!’) zagen we al eerder, maar hij flikt het toch weer. Ruyten maakt van de moeder een fijn komisch vrouwtje waarvan je een beetje gaat houden.

Rieken en emmers

Bos Theaterproducties heeft met haar beperkte middelen een plaatje van Onder de Groene Hemel gemaakt. Het hoeft niet altijd zo moeilijk en met 23 ledschermen als dat financieel niet haalbaar is, zo blijkt maar weer. Een biologisch dynamische boerderij uitbeelden door simpelweg rieken en zinken emmers aan touwen uit het theaterplafond te laten zakken is leuk. Net als het daadwerkelijk fietsen tijdens De Eenzame Fietser. En een volle Amsterdamse tram nabootsen met twee kledingrekken mag een originele vondst worden genoemd.

Houden van

Oh ja, het verhaal? Gewoon gaan kijken, zeggen we vanaf deze plaats. Iets met een onmogelijke liefde in een gekke, bruisende tijd, waarin het uiteindelijk toch gewoon om ‘ik houd van jou’ draait en mensen met een duidelijk doel in het leven toch anders kunnen gaan denken.