Iris van Lunenburg Opinie 22 sep 2017, 03:30

Leestijd: 3 minuten

Daar hoor je nooit iemand over

„Wow, zo groot!”, roep ik uit. „En ook nog een aparte slaapkamer!” Ik sta in het nieuwe paleisje van een van mijn beste vriendinnen. Zevenenveertig vierkante meter met balkon. Alle oeh’s en aah’s meer dan waard. Claire is achtentwintig jaar, associate bij een internationaal advocatenkantoor en heeft haar eerste eigen appartementje gekocht in Oud-West. Je begrijpt: ik ben supertrots. Helaas niet iedereen.

„Iemand was verbaasd dat ik het helemaal alleen heb gekocht”, vertelt ze spottend. ’Zou je dat nou wel doen?’, kreeg ze te horen. ’Wat nou als je een leuke jongen ontmoet?’ Ja, stel je voor. Het is inderdaad beter om te wachten tot het zover is en in de tussentijd in een studentikoos krot te blijven wonen. Ahum. Haar perfecte antwoord: „Wat nou als ik hier alvast een babykamer inricht? Een baby is er nog niet, maar over een aantal jaar vast wél. Dat is toch net zo bizar?” Yep.

Het doet me denken aan #beperktzicht, de nieuwste campagne van WOMEN Inc. over stereotypen in de media, die gelijke kansen in de weg staan. Claire en ik appen elkaar altijd de ergste clichés: ’Vrolijke Marjan runt zonder stress Shell en gezin.’ Vrolijke Marjan is president-directeur van een miljardenbedrijf; de eeuwige foto’s van hoge hakken bij nieuwsartikelen over vrouwen en werk; en de gekmakende vraag hoe vrouwen carrière en kinderen combineren. Het beeld van vrouwen als afhankelijke, dociele popjes is een stereotype ’dat betekent dat je als vrouw alleen zorgzaam en lief mag zijn’, legt Women Inc uit. ’En op het moment dat je ambitieus en assertief bent, dan wordt daar toch negatief op gereageerd.’ Dat beperkte zicht beperkt zich helaas niet alleen tot de media, maar werkt ook door in het dagelijks leven. En het datingleven.

Mijn date vertelde waarom het uitging met zijn vriendin. Ze werkten beiden zestig uur per week. „En”, zei hij vol afgrijzen, „na een lange dag deed ze meteen haar haar in een knot, chillpak aan en bestelde Foodora.” Hij deed dat ook. Maar dat zíj het deed was de druppel. Einde relatie. En einde date. Nu hou ik van koken, maar heel jong en werkend Amsterdam leeft op hippe maaltijdservices. Je kan als vrouw nou eenmaal niet alles tegelijk. Mannen ook niet, hoor. Maar daar hoor je nou nooit iemand over.

„Ik héb niet eens een oven!”, zegt Claire. En inderdaad, geen oven te bekennen. Wél een ijskast vol witte wijn. Wat denken al die jongens dat er met de meisjes naast hen in de collegebanken, in het studentenhuis of op de sociëteit gebeurt? „Rechtstreeks naar het aanrecht natuurlijk!” We lachen, maar ergens blijft het sneu. Als Claire voor elke licht afkeurende „Zooooo ben je advocaat?! Toe maar!” tijdens een eerste date een euro kreeg, had ze nu een groter appartement kunnen kopen.

In de televisieserie Sex and the City kreeg de jonge advocaat Miranda precies dezelfde vragen toen ze haar eerste appartement kocht. Dat was in 1999. Het is nu 2017. I couldn’t help but wonder…hoe lang duurt dit nog?!