Ebru Umar Opinie 18 jul 2017, 06:41

Leestijd: 3 minuten

Kusjes #Erdogan

Het huisje ligt er vredig bij, vertellen de achterbuurtjes. Electra is afgesloten, maar water stroomt nog steeds. Het is schoon; ze houden een oogje in het zeil. Niet dat er wat gebeurt. „De hotels zijn gesloten, de winkels ook. En er komen geen cruiseschepen meer. Kusadasi is een toeristenvrije zone geworden.” Dat laatste zal heus meevallen, maar dat de middenstand aan de grond zit, betwijfel ik geen seconde. Ik heb afstand gedaan van het huis, maar mijn buren willen daar nog niet aan toegeven. Het waren gezellige zomers met vrienden uit Nederland. Zwaan-kleef-aanvakanties. „Waarom kom je niet een weekje langs?” waren de standaardwoorden waar iedereen wel op aansloeg. En voor ik het wist was het een komen en gaan van Amsterdam en omstreken. Gezellig.

Mijn contact met Turkije was al nooit sterk, maar het verwatert steeds meer. Snel ook. Zeker sinds mijn Turkse vrienden van Facebook af zijn. Nou ja, af? Ze posten kattenplaatjes en foodporn – zelfs Erdogan kan niet tussen Turken en hun eten komen. Maar hun mening geven ze allang niet meer. Hoewel, tantes van zeventig plus wél. Familie vanuit het buitenland ook. Mijn vrienden, hoogopgeleide, welgestelde, seculiere Turken zwijgen. ‘We zijn met miljoenen de straat opgegaan tijdens de Gezi-protesten, wat heeft het voor zin gehad?’ schamperen ze. ‘Elke verkiezing is een farce, gestolen door fraude’. Elk antwoord is misplaatst. Toch stonden ze er weer, afgelopen zaterdag. Bij de ‘herdenking’ van de Turkse ‘coup’ een jaar geleden. Nou ja, coup? Coup. Een meesterlijke coup maar nog net niet zo meesterlijk dat een vriendin alsnog tekeer ging op Facebook: „Ik word gek, maakt niet uit wie ik bel, vanaf welke provider, of ik krijg een boodschap van RTE te horen. Blijkbaar is niet alleen de vrijheid van meningsuiting maar ook de vrijheid van onderling communiceren afgeschaft.” Gevolgd door woedende smileys. RTE staat voor Recep Tayyip Erdogan. De Turkse president die het tot zijn levensmissie heeft gemaakt de ene helft van de Turkse bevolking op te zetten tegen de andere. Omdat het kan. Zijn indoctrinatie vond afgelopen weekend plaats via een telefoonboodschap. Wat zouden wij doen als we bij elk telefoontje dat we plegen, eerst Rutte zouden horen zeggen dat Oekraïne niet bij de EU komt, voordat de verbinding tot stand komt?

Mijn neef belt. Hij is zijn zomerhuis aan het verbouwen. „Het dak is eraf, er komt een hele nieuwe verdieping op. Hoe erger de toestand in Turkije, hoe hoger de hekken rondom mijn land. Het gepeupel moet wel buiten blijven!” Zijn Amsterdamse tongval hoor ik door de grijns heen. De tegels van het zwembad zijn al vervangen en hij gaat rustig door met wat wij doen in tijden van stress: verbouwen. Betere bezigheidstherapie bestaat er niet. „Ik hou een stukje land voor je vrij, dat weet je hè?” Ik weet het. Maar nu even niet.

„Neef. Ik heb een bod gedaan op een huis in Rotterdam.”