Erik Jonk Nieuws 25 jul 2016, 04:00

Leestijd: 2 minuten

Jongeren grijpen nog naar de telefoon om hulp

Hoe digitaal ons tijdperk ook, jongvolwassen blijken nog vaak een hulplijn te bellen.

De telefoon pakken en iemand bellen om je probleem voor te leggen: het lijkt iets van de vorige eeuw. Niets is minder waar als je naar de cijfers van Sensoor vraagt, de hulplijn die (nu met negenhonderd vrijwilligers) al sinds 1958 dag en nacht een luisterend oor biedt.

Stijging

De afgelopen maand belden 1187 jongvolwassenen van 18-30 jaar naar de hulplijn, een getal dat zo’n driehonderd belletjes hoger ligt dan in februari van dit jaar. Hoe dat komt weet Sensoor niet, maar de stijging viel ook deze instantie op. Over alle leeftijden gemeten steeg het aantal hulpvragen door ‘echt te bellen’ tussen februari en juni met 8 procent.

De aloude hulplijn biedt ook hulp via mail en chat, maar het aantal bellers bleek het eerste half jaar opmerkelijk. Waarover gebeld wordt? „Jongeren tot 30 jaar bellen regelmatig over geestelijke gezondheid, liefdesrelaties en invulling van de dag”, meldt een woordvoerder van Sensoor. „Bijna een kwart van alle gesprekken in deze leeftijdscategorie gaat over geestelijke gezondheid.”

De meeste mensen die de hulplijn bellen (gemeten over alle leeftijden) zijn verdrietig en/of somber. „Zij zitten niet lekker in hun vel en dat is de reden dat ze contact opnemen”, aldus de woordvoerder. Ruim 60 procent van de bellers is vrouw en bijna 40 procent man, zo laten de halfjaarcijfers van Sensoor zien. In februari waren er 862 bellers van 18-30 jaar, in maart 969, in april 1035, in mei 1063 en in juni 1187.

Lois belt vaker

Lois is 28 jaar en zo iemand die regelmatig de telefoon grijpt voor een hulplijn. Zij heeft last van depressieve periodes en angstaanvallen. „Negatieve gedachten krijg ik niet meer onder controle”, zegt Lois. „Op zo’n moment is er niemand in mijn omgeving bij wie ik even mijn hart kan luchten.” Soms zoekt ze drie tot vier keer contact en soms een paar weken niet. „Het begint met een onrustig gevoel. Als ik daar niets aan kan doen, ga ik hyperventileren, krijg ik druk op mijn borst en is het een warboel in mijn hoofd. Ik kan dan niet meer normaal denken en er ontstaat paniek. Het is fijn dat er dan zoiets als Sensoor bestaat.”