Stilte in de stiltecoupé.

Vroeger pakte ik elke doordeweekse dag de trein van Alkmaar naar Den Helder. Voor de mensen die nu met de logische vraag zitten: ‘Beste jongen, wat bezielt je in godsnaam om naar Den Helder te gaan!?’, ik werkte er (en misschien ben ik onbewust lichtelijk sadomasochistisch).

Voor de mensen die Den Helder niet kennen, Den Helder is wat er tevoorschijn komt als het centrum van Lelystad en het centrum van Almere ooit een kind zouden krijgen – maar ik dwaal af.

Tegenwoordig reis ik slechts sporadisch met de trein, maar er is weinig veranderd. De eerste overeenkomst tussen de treinreizen in het verleden en mijn huidige treinreizen, is dat ik altijd in de stiltecoupé zit. De tweede overeenkomst is dat ik op enig moment tijdens mijn reis vergezeld word door één of meerdere reizigers met een eigen interpretatie van het woord stilte.

Kenmerkend voor dit type reiziger is dat deze in het bezit is van een muziekspeler, waarvan de bijbehorende koptelefoon of oordopjes pas werkt/werken bij een geluid van 120 decibel; graag zijn/haar levensverhaal vertelt aan een fysieke dan wel telefonische gesprekspartner; een onweerstaanbare drang voelt om op de telefoon filmpjes af te spelen en tevens niet beschikt over enig sociaal besef.

Mijn excuses wanneer het overkomt alsof ik stereotypeer, misschien heb ik niet goed opgelet en staat ‘STILTE’ voor: Sociaal beperkt, Tokkie, Indolent, Luidruchtig, Telefoongebruiker Et cetera – of mogelijk zijn deze personen stuk voor stuk analfabeet. In dat geval richt ik mij tot de overheid: ‘Goed onderwijs is cruciaal en dient toegankelijk te zijn voor iedereen!’.

Vandaar dat ik bij deze een oplossing voorstel:

Wanneer je je in een stiltecoupé bevindt en een persoon vertoont (één of meerdere) eerdergenoemde kenmerken, dan mag je deze onopgevoede wezens een corrigerende tik geven met de krant die je nu in je handen hebt, zonder enige vorm van strafrechtelijke vervolging.

Dit is een gunstig doch ferm leerproces voor de persoon in kwestie en tevens heeft dit een positieve uitwerking op het groepsgevoel van de – juist nu zo verdeelde – samenleving.

Of:

Iedereen het land uit, behalve de machinist, de conducteur en ik. Zodat ik me, volledig alleen, druk kan maken over het feit dat euthanasie, abortus, belediging van geaardheid en ras in 2017 werkelijk nog een discussiepunt zijn; dat de waanzin die religie heet, gerespecteerd dient te worden en over de verdeeldheid binnen ons zo bevoordeelde land.

Maar dan wel in een doodstille stiltecoupé.