Schaken en Tsjechov

Als wij vroeger op vakantie gingen, deden we dat in een enorme tank. Ter minste, zo voelde het. Als je jong bent, voelt alles (minstens) drie keer zo groot. Dus werd onze stationwagen – grijs, roestig en Japans – een tank. We gingen vaak naar Duitsland. Tegenwoordig is dat maar een kort reis…toen was het een survival trip over de halve wereld. (Als ik vandaag zo ver zou willen reizen als Duitsland toen voelde, zou ik een ticket naar Pluto moeten boeken.)

Om deze trip – en mijn drie zussen – te overleven, werd gebruik gemaakt van meerdere methodes. Lezen, slapen en muziek luisteren waren erg populair. Wat muziek betreft waren er twee soorten. Voor de kinderen was er Bert en Ernie en Kinderen voor Kinderen. Dit werd afgewisseld met musicals voor de volwassen. Dit laatste was waarschijnlijk niet alleen omdat mijn ouders deze mooi vonden, maar ook omdat de gemiddelde musical een lange speeltijd heeft. (Daardoor hadden ze achtergrond muziek en konden ze toch hun aandacht bij de kinderen en de weg houden.)

In ons geval waren dat er twee. De Nederlandstalige musical Tsjechov en de Engelse musical Chess. Als kind vond ik deze musical niet echt geweldig – er werd wat afgezucht en gemopperd als deze musical *weer* van voren af aan begonnen – maar tijden – en mijn kennis van Engels – veranderen…

Als ik tegenwoordig met een writer’s block zit, is het vaak Tsjechov of Chess dat deze blokkade oplost. (In de gevallen dat dit niet werkt, heb ik gelukkig nog een brede muziek collectie tot mijn beschikking. Deze column is bijvoorbeeld gedeeltelijk geschreven onder het geluid van Bob Dylan’s ‘The Times they are changin’) En daar hielden de verandering niet op. De ‘tank’ is al lang vervangen en de vakanties gaan nu naar andere plekken. Ten slotte zijn mijn zussen en ik al eeuwen het huis uit.

En dan nu het moeilijke stuk. De clou van deze column….maar misschien zit die er al in. (Dank je wel, meneer Dylan.) Tijden veranderen, en ons perspectief ook. Als wij kijken naar de wereld, kijken wij vanuit onszelf. Maar is dit wel het beste ? Moeten we niet kijken vanuit het perspectief van onze kinderen ? Ons proberen voor te stellen hoe zij zijn als ze volwassen zijn. En hoe zij de huidige wereld zouden zien ? Beslis zelf maar.