Mogen kinderen a.u.b. zèlf weer plaatjes sparen?!

Dinoplaatjes… Gisteren haalde ik dochterlief van school en zegt zij : Mam, jij moet voor mij ook op Feesboek – alsof ze weet wat dat is….- zetten dat ik dinoplaatjes wil en wanneer mijn boek dan bijna vol is, dan moet je erop zetten welke ik nog moet. Goed?!” Goed? Helemaal niet goed!

Hier zijn we dus aanbeland met z’n allen: Plaatjes sparen 2.0. Hoofddoel van plaatjes sparen is natuurlijk het enorme commerciële belang. Super slim en zelfs ik breek mijn gele hart om mijn kind zo nu en dan eens te verblijden met een bezoekje aan de concurrent. Maar haar wensen op Facebook gooien om zo snel mogelijk haar album vol te krijgen? NEE.

Meewarig denk ik terug aan vroeger; diende plaatjes sparen toen niet een heel ander doel? Het elkaar opzoeken en pauze na pauze ruilen (en huilen)? Het contact maken met elkaar? Het leren van je behoeften uit te stellen? Omgaan met teleurstellingen? Leren ergens heel erg naar te verlangen en dan als een klein kind zo blij kunnen zijn omdat na héél lang wachten het gelukt is? Leren je eigen business (het grote verzamelboek) te besturen? De basisbeginselen van accuraat je administratie bijhouden?

Nee hè? Deze moeder is vreselijk ouderwets aan het worden niet? Plaatjes verzamelen 2.0 is van een hele ander kaliber.
Die houdt namelijk in dat je als moeder (of vader) er een complete administratie op nahoudt. Allereerst vraag je aan al je Facebook-vrienden of die kaartjes willen sparen voor je kleine Mini-me en vervolgens als het JOU gelukt is het album bijna compleet te krijgen, knal je de ontbrekende nummers op social media met de lieftallige vraag of iemand jouw kind intens gelukkig kan maken door te voorzien in de laatste nummers. Serieus?!

Waarom? Ik vraag me echt af: waarom? Ben je bang dat het tere kinderzieltje van Pietje het niet aankan wanneer hij zijn verlangen moet uitstellen? Ben je bang dat Marietje op school moet toegeven dat papa en mama geen boodschappen doen bij de AH en ze daardoor minder plaatjes heeft dan haar klasgenootjes? Of ben je het gezanik bij de supermarkt zat en wil je er gewoon snel vanaf zijn van die hele hype?

De volgende dag loop ik langs een speeltuintje waar een aantal kinderen druk zijn met dinokaartjes en trots blijf ik even naar dit tafereeltje kijken. Moge ze behoed worden voor dat grote, alles verwoestende Dinomonster dat Facebook-moeder heet en er volop op los ruilen tot ze een ons wegen.